تجربه عجیبی است نه برای ما ، بلکه برای جهانی که گمان می برد از عصر بیماریهای واگیر جهانی عبور کرده است وحالا زمان پیکرتراشی پزشکی فرارسیده است . مطمئن هستم که هیچ مدرسه ای درشهر واحتمالا درکشور بازنیست . اما مدرسه مشتاق باز است .چرا ؟
خرداد 1399است ،گرداگرد سالن مدرسه با فاصله 2 متری نشسته ایم دوازده نفر هستیم همه ماسک بر چهره داریم ، سال کروناست .به رسم نامگذاری های کهن آن را سال کرونا می نامم مثل سال وبا سال طاعون .تجربه عجیبی است نه برای ما ، بلکه برای جهانی که گمان می برد از عصر بیماریهای واگیر جهانی عبور کرده است وحالا زمان پیکرتراشی پزشکی فرارسیده است . مطمئن هستم که هیچ مدرسه ای درشهر واحتمالا درکشور بازنیست . اما مدرسه مشتاق باز است .چرا ؟ از قوانین تبعیت نمی‌کند؟ اما واقعیت این نیست همه تالارهای عروسی ،رستورانها ، ورزشگاهها و بازارها گشوده شده اند . اما مدرسه ها نه ! به نظرم اشتیاقی وجود ندارد . ازاسفندماه 98 باید به این پدیده ناشناخته درمدرسه ها پاسخ می دادیم . به ارتباط خودمان با بچه ها فکر کردیم ..بچه هایی که اکثریت شان به وسایلی ارتباطی حتی تلفن خانگی نیز دسترسی ندارند .نمی شد آنها را درخانه ها وخیابانها رها کرد. درباره این روزها گفتگو کردیم واین که چه می توان کرد ،باهمکاران در انجمن و مدرسه صحبت کردم استقبال کردند .قرارشد هرمعلم با تک تک شاگردانش تماس بگیرد .تلفنهایی خاموش بود ،..بعضی ازهمان ابتدا شماره تماسی نداشتند .پرسان پرسان پیدایشان کردیم . معلمان به د ر خانه ها رفتند حال واحوال وشادی اطمینان از سلامتی وپرسشی از سر آرامش از درسها ... فراخوان محدودی درگروههای نزدیک دادیم و برای صدوپنجاه خانوار بسته های غذایی فراهم کردیم البته نه یک باره ،بلکه به آرامی ودرمدت 2ماه ونیم این بسته ها توزیع شد.بایک حساب سر انگشتی بسته های غذایی می توانست غذای یک هفته خانواده پنج نفره را تامین کند .اما کافی نبود ماباید با بچه ها وقت بیشتری می گذاشتیم .دوستان نمونه های خوبی از پروتکل های بهداشتی در سطح جهان را دراختیارم گذاشتند وعاقبت تصمیم گرفتیم . برای خواندن متن کامل پی دی اف را دانلود کنید.